دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده ست

هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست

اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است

پ ن: اگر بردم جان از غم دوران

ز درد فراق تو جان نبرم

طاقت سیلی پاییزم نیست

باز در سردی لبخند غروب

رازها خفته ز ناکامی هاست

پ ن: حال خود بس تباه می بینم

شبنم این باغ مژگانی ندارد در نظر

نظری فگن به حالم که ز دست رفت کارم

به کسم مکن حواله که بجز تو کس ندارم