که مست جام غروریم و نام هشیاریست

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بیحاصل 
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

.

.

پ ن : سخن را از نی باید شنید ، از آن کس که نیست ، آن کس که هست از هواهای خود می گوید و حدیث نفس می کند.