Deep in my what

تصور کن بهاری را که از دست تو خواهد رفت
خم گیسوی یاری را که از دست تو خواهد رفت

پ ن: دوست داشتم توی همین هوای برفی اصفهان لبانت را گاز می گرفتم تا هر چه رژ زده ای به روی آن همه زیبایی می ریخت توی دهانم، می رفت زیر دندان هایم. این ها همه مال تو نیست، چرا هست، می دانم، ولی خب، می دانی، من هم از این ها به وجد می آیم. حالا شاید کمی دیر باشد آخر دوست داشتم وقتی از همان پل فلزی روی فواره می گذشتی می ایستادم جلوی راهت، می گفتمت همین را، اندکی بعد می گذشتم، نفس می کشیدم، آسوده بودم، دیگر سنگین نبودم. می دانی می ترسم، سرخ می شوم، خجالت می کشم از همین گفتنش..