امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

حالم از امید تهی ست و ندارد آهی

گر از این روزنه ها گذرد اندک هوایی

تو مبین که زنده ام

نبضم هم مگیر

گر چه می زند به سان لحظه های م

بی رمق

تو مبین که زنده ام

زنده از بهر بوسیدن تو نیم

مرا چه به این فراخ بالی

روم و جای خویش نشینم

نمناک، غمدار، تنها، رسته از هوا

بی خویشم و مرا چه به بوسه ی تو

پ ن: کسی هم انگار به فکر ما نبود