شوم فدای تو، احوال چشم تو چون است

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

با درد بساز چون دوای تو منم

لطفی است که می کند غمت با دل من

ور نه دل تنگ من چه جای غم توست

گواهی دهد چهره ی زرد من

درین بوستانم نه هایی نه هویی

درین گلستانم نه رنگی نه بویی

چه کردم چه گفتم چه دیدی که هرگز

نیایی نپرسی نخواهی نجویی

هزار ساغر می نشکند خمار مرا

این سقوط انگار تمامی ندارد، وقتی از یاد همه چیزهایی که قبلا بوده ای می گذری و حسرتناک می شوی و دیگر نای برخاستنت به ستوه می آید، زمانی هم می رسد که سر را هرچه در گریبان بیش تر فرو بری و کمتر برون آری خوش آیندتر است، کآخر مرا توان این همه خسران به یکبارگی نبود.







یا اله العاصین

ما و گردون یکدگر را ریشخندی می زنیم

تالله انی لفی ظلال مبین!

پ ن: داغ بی دردیم

من در تو گریختم تو از من مگریز

رزق هرکسی از حلال اندازه‌گیری شده است. کسانی که به حرام می‌ پردازند، خدا از حلالش کم می‌گذارد. همین ست دیگر، سهم ما همین است دیگر راه گریزی هم نیست و البته که رحمت است.

پ ن: ما را به جز خیالت فکری دگر نباشد

در هیچ سر خیالی زین خوب تر نباشد

خوابم ز یاد رفته و تعبیرم آرزوست

دیرگاهی ست که زلفت از پرده برون نمی آری آری با ما همین کن چون که نه لایق آنیم نه مشتاق سراپای وجودش
خمار چند شبه هم نیستیم
همه اش از سر هوی ست و لاغیر
مگر رحمی از جانبت بوزد
...

پ ن: عذر نو آوردی اشک بهانه جو

دیپلم اسی همه گانی

وقتی که اواخر قرن 19 ایالات متحده اولین فیلم های صامتش که با قرار گرفتن عکس ها کنار هم به وجود می آمد را به یک فیلم ضد عربی اختصاص داد کمتر کسی فکر می کرد که چیزی پشت این فیلم ها باشد. این فیلم صامت یک دختر رقاص عرب را به تصویر می کشد که تمام تلاشش فریب مردان است. به هر حال اکنون دیگر جای شبهه ای نیست که چه قصدی از این فیلم ها داشتند اما حالا شاید کمی دیر باشد که ما به فکر بیفتیم که آخر این دیپلماسی عمومی را با بیل و کلنگ نمی توان به دست آورد یک چیزی لازم است که هم حق دیگران را سلب کنی و هم صاحب حق باشی، البته ما این را نمی خواهیم که هم ظالم باشیم هم ستمدیده ما می خواهیم اگر به فردی کمک می کنیم یک فردی هم باشد که بگوید تصمیم درستی بود.

پ ن: که از مغز دو صد خر فکر انسانی نمی آید

دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده ست

هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست

اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است

پ ن: اگر بردم جان از غم دوران

ز درد فراق تو جان نبرم

طاقت سیلی پاییزم نیست

باز در سردی لبخند غروب

رازها خفته ز ناکامی هاست

پ ن: حال خود بس تباه می بینم